Ik doe het wel alleen: zou dat ook een uitspraak van jou kunnen zijn?
Soms vraagt het leven van ons al heel vroeg om ons aan te passen: omdat we bv niet tot last willen zijn of omdat je de lieve vrede wil bewaren of omdat je directe omgeving gewoon geen ruimte heeft voor jouw vraag en behoefte (bewust danwel onbewust). Als dat zo is, en je bent nog jong, ga je vanzelf manieren verzinnen om jouw leven te leven. Je wordt hierin mischien zelfs bevestigd in hoe goed je het doet en hoe braaf je bent. Reden te meer om nóg meer je best te doen in zelfstandig zijn. Om gehoord en gezien te worden. En zie… een overlevingspatroon is ontstaan.
Overlevingspatronen helpen je ook: het is niet alleen maar negatief. Alleen: soms neemt een patroon zulke extreme vormen aan, dat het tégen je gaat werken. Als jij bijvoorbeeld nooit om hulp vraagt, omdat het jouw diepe overtuiging is dat je alles alleen moet doen; dan ben je op een gegeven moment alleen maar aan het vechten en leg je de lat heel hoog voor jezelf. Het leven kan dan een gevecht worden om alle ballen hoog te houden terwijl je niemand laat zien hoe het écht met je gaat.
Angst om Afgewezen te Worden
Hulp vragen betekent je open stellen voor een ander en dit kan, zeker als deze vraag van jongs af aan niet beantwoord werd op een manier die aansloot bij jouw behoeften, heel moeilijk zijn. Het vraagt om vertrouwen en openstellen naar de ander toe. Dat deze er voor jou is en je niet afwijst.
Stop met Vechten en Begin met Echt Zijn
Een eerste stap hierin is voor JEZELF erkennen hoe het met je is; wat je nodig hebt en dat je het niet alleen hoeft te doen. Dat je behoefte hebt aan hulp of een luisterend oor. Dat het je allemaal wat veel is. Nog vóórdat je een ander vraagt. Laat het eens toe bij jezelf en ervaar hoe je lichaam reageert. Dit kan een zucht van ontspanning geven. Het kan ook dat er juist weerstand komt of een heftig gevoel als angst, verdriet of boosheid. Laat dit eens zijn, zonder oordeel en zonder dit te willen veranderen. Alleen jij, je gevoel en je adem die je in het hier en nu houdt. En check dan eens achteraf hoe het nu met je is.
Vechten tegen je gevoelens is het moeilijkste gevecht in je leven
De meeste mensen zijn graag bereid je te helpen. Alleen. Je moet het wél vragen. Ze zien jouw hulpvraag vaak niet omdat jij vooral bezig bent met sterk zijn. Dus áls je de vraag krijgt: hoe is het of kan ik helpen? Zeg dan niet te snel ‘nee hoor, ik kan het wel alleen’, maar neem eerst eens adem; ga met je aandacht naar je hart en kijk eens wat je hart als antwoord geeft. En spreek dit uit. Hoe spannend en onnatuurlijk voor jou dit ook is. Laat zien dat het je allemaal wat veel is. En ervaar hoe dit voor jou is als je die druk van sterk zijn – al is het maar voor even- sámen kunt dragen. Alleen al dit uitspreken kan zoveel last van je schouders halen.
Stappen in Zelfliefde en Eigenwaarde
Door te erkennen wat je werkelijk voelt en wilt en door te gaan zien dat het ‘ik doe het wel alleen’ je vroeger geholpen heeft, maar je nu erg eenzaam maak en uitput, kun jij groeien in je eigenliefde en eigenwaarde. Met elke keer dat jij jouw ondermijnende patroon erkent dat het ooit hielp, maar dat je nu andere keuzes maakt, zal het makkelijker worden om je te uiten naar de buitenwereld. En dat gebeurt eigenlijk nog niet eens omdat de buitenwereld er nu wel voor je is, maar meer omdat je je onderbewuste nu een ander signaal geeft dan voorheen.
